ziekdagje

Nou het lukt gewoon niet om eerder te schrijven! Dit verslag zal niet zo lang zijn als de vorige omdat ik niet zoveel nieuws heb gedaan. Op stage gaat het steeds beter en ik word steeds meer vrij gelaten om zelfstandig te werken. Zo krijg ik mij eigen patiënten en mag ik zelfstandig behandelen. De fysiotherapeut begint steeds meer te vragen aan mij ook omdat mijn kennis meer up-to-date is dan het hare. Heel leuk maar ook moeilijk omdat ik niet al haar vragen kan beantwoorden. Zo heb ik voorgesteld om research voor haar te doen omdat zij ook geen internet heeft. Dus ben ik begonnen met het zoeken naar nieuwe therapie vormen voor de patiënten die zij en ik behandelen. Het heftigste dat ik deze week heb meegemaakt was op woensdag. Toen had een meisje van negen jaar een heftige spastische aanval gehad en vermoedelijk ook een herseninfarct. Ze begon heel erg te schudden en er kwam schuim uit haar mond. Hier in Oeganda is het niet zo dat er dan binnen 10 minuten een ambulance voor de deur stond en dus moesten we het zelf maar oplossen. Daarnaast is er ook geen geld om haar te brengen naar het ziekenhuis. Zo weet je dus nooit of er veel schade is achtergebleven en in hoeverre ze pijn lijdt. Zij kan dit zelf ook niet aangeven. Dit was dus heel hectisch en chaotisch, niemand wist wat te doen. Uiteindelijk kwam ze ‘bij’ en deed ze naar alle opluchting weer zoals normaal. Nu maar hopen dat het niet ernstig is geweest!

Verder ben ik ziek geweest op donderdag (gelukkig maar 1 dag). Manuela was ziek geworden door een virus van de kinderen en daar zijn Marlies en ik ook ziek van geworden. Wij bleven dus samen thuis, gezellig! Marlies en ik zijn echt twee handen op 1 buik en Manuela is altijd een beetje de persoon die ons moet remmen. Maarja, vandaag was ze er niet… Dan kan je het al raden. We hadden namelijk vorige week onze koelkast gekregen (waar we helemaal gelukkig mee waren) in een enorme kartonnen doos… In Oeganda is er geen vuilnisophaaldienst dus kwam ik met het geniale idee omdat de doos in de fik te steken. Opgebrand staat netjes hier!. En Marlies vond het alleen maar een goed plan dus zo hebben wij op onze zieke dag een 1.5 meter hoge steekvlam bewonderd!

Ons volgende geniale plan was om van de mierenaanval af te komen. In de keuken kan je absoluut geen eten laten rondslingeren, zo leer je wel netjes te zijn! Denk dat mama daar wel blij mee is haha. Dus ik bedacht om met een aansteker en een deodorant te werk te gaan. En Marlies vond dit natuurlijk ook een goed plan. Helaas hadden wij dit plan niet helemaal goed doordacht. We hadden namelijk daarvoor de mieren al willen doden met desinfecterende alcohol… Dus de grond zat onder de alcohol van 80%. Je ziet het al aankomen denk ik. Marlies pakte de aansteker en de deo en maakte een grote vlam die door de alcohol zo een beetje een anderhalve meter hoog kwam. Door die vlam zijn al haar handharen verbrand en weg geschroeid. Daar ging ons goede plan haha, gelukkig had Marlies geen pijn. Al met al was dit mijn leukste zieke dag ooit! Wat je allemaal niet meemaakt in Oeganda. Verder begint het Oegandese leven steeds meer te wennen, het eten kopen, het boda rijden, het matatu rijden en vooral ook de mensen. Nog steeds word ik altijd nageroepen: MZUNGUU, BYEEE. Maar dat is gewoon beleefd terug lachen en zwaaien. Aan dit tempo kan ik in ieder geval wel wennen!