Afscheid/Zanzibar/corruptie/bijna doodervaringen!

De laatste week van stage was er ineens zo snel dat ik het ook eigenlijk niet echt door had. De laatste week van stage zou wat chaotisch lopen vanwege de zomerplanning. In Oeganda hebben de scholen vanaf 30 november ‘zomer’ vakantie en de meeste kinderen gaan dan niet naar school. Sommige ouders werken natuurlijk gewoon en die kinderen zijn welkom. Omdat er geen school was zouden wij activiteiten gaan doen in en om het project met af en toe een uitstapje. Alleen ja, we zitten in Oeganda, dus die mooie plannen blijven bij plannen en de uitvoering hiervan is nogal moeilijk. Dus eindstand, er kwamen geen kinderen opdagen en ik heb de hele maandag met twee kinderen en alle vrijwilligers + stafleden lopen chillen in de tuin. Zonnen, eten, beetje spelen en weer naar huis. Niet echt wat ik in gedachte had als laatste week, helemaal omdat ik nog veel wilde doen qua fysio. Vanwege de rust ben ik dinsdag vrij geweest en hoefde ik alleen nog woensdag en donderdag te komen. Woensdag was eigenlijk een exacte kopie van de maandag, niet veel soeps dus. Donderdag was voor mij spannend, afscheid nemen is nooit echt leuk. De hele dag heb ik er niet echt aan gedacht tot en met de lunch. Toen kwamen de stafleden ineens naar buiten en kreeg ik van een van de kinderen het gezamenlijke cadeau (een Afrikaanse toilet tas en handgemaakte sleutelhanger) heel lief en totaal onverwachts. Daarna gingen ze tot mijn grote verbazing voor mij zingen. Beetje ongemakkelijk maar erg leuk om mee te maken. Vervolgens moest ik natuurlijk mijn lievelings liedje zingen voor de hele groep… Ja gênant. En tot overmaat van ramp, (of hoe je dat ook zegt) kon ik geen enkel liedje meer herinneren. Er schoot me er maar eentje te binnen wat nogal schandelijk was en totaal niet mijn lievelingsliedje was. Naja, ik heb t toch gedaan en iedereen was wel aan t lachen. Daarna moest ik ergens mijn eigen cadeautjes nog geven, ik wist alleen niet op welk moment ik dit zou moeten doen. Uiteindelijk heb ik net voordat ik wegging de cadeautjes (wat klompjes en pepernoten waren) gegeven persoonlijk aan iedereen. Het werd heel hartelijk ontvangen en ze waren er heel blij mee. Anne had ik even apart genomen om der persoonlijk te bedanken en haar cadeautjes te geven. Na een dikke knuffel gekregen te hebben van Anne die zo een vijf minuten duurde was het einde daar en ging ik richting huis. Het afscheid was emotioneel maar heel mooi! Wat mensen wel niet kunnen gaan betekenen voor je in zo een korte tijd.
Het weekend, maandag en dinsdag zou ik nog lekker thuis blijven en woensdag eindelijk vertrekken naar ZANZIBAR! De woensdag ochtend was aangebroke! Deze ochtend moesten we rond 5 uur verzamelen bij het buspark. Om 6 uur stipt vertrok de bus en begonnen we onze 28 uur lange reis naar Zanzibar. De busreis ging redelijk snel en bestond voornamelijk uit eten, eten en eten. Onderweg hebben we ook geen tijd gehad om even fatsoenlijk te ontbijten, lunchen of dineren en dus bestond ons eten uit chips/snoep en koek. Eenmaal aangekomen in Dar es Salaam zijn we met de taxi richting de boot gegaan. Voordat we naar de boot konden moesten we eerst onze terug reis boeken. Nou, na heel wat heen en weer gereden te hebben en veel in de file te hebben gestaan, waren we dus TE laat voor de ferry. En dat was ook nog is de laatste, wat nu? Onze taxi chauffeur kwam met het idee om een vliegtuigje erna toe te pakken, die we nog konden halen. Wij dus daarheen, bleek uiteindelijk maar 20 dollar meer te zijn en veel sneller. Dus eigenlijk was dit veel beter en leuker! Maarja toen kwam ook nog het onderhandelen van de prijs van de taxi’s, die waren echt getikt! Vroegen maar liefst 200 dollar per auto.. Uiteindelijk ongeveer 100 dollar nog steeds teveel betaald. Dik afgezet en chagrijnig kwamen we bij de vliegtuigen aan. Daar zagen we in wat voor vliegtuigje we gingen en was eigenlijk iedereen het gauw vergeten. We gingen in een twaalf personen vliegtuigje richting het eiland. In het vliegtuigje zat je gewoon bijna in de cockpit en kon je alles zien wat de piloten deden. Na een kort halfuurtje landde we al in het mooie zanzibar. We kwamen in het donker aan bij ons hostel dus van het uitzicht zagen we niet veel, wel hoorde we de zee al! Dat beloofd veel goeds. De volgende ochtend werd ik wakker en ik ben nog nooit zo snel opgestaan, ik wilde het uitzicht zien! En dit was het zo waard, het was echt prachtig! Blauwe zee, wit strand en palmbomen! Het hostel was ook echt mooi, drie verdiepingen allemaal in “buiten” met grote loungesets en een jacuzzi/zwembad met uitzicht op de zee. Klinkt goed toch? De eerste dagen hebben we heerlijk gerelaxt en beetje uitgerust van de drukke stage weken. Zaterdag hebben we scooters gehuurd (3 scooters) en zijn we het eiland gaan verkennen. De scooters waren alleen geen scooters… het waren schakelmotoren! Waar we eigenlijk helemaal geen rijbewijs voor hadden. Maarja, TIA, this is africa, wij denken dat mag hier vast wel. Maarja, je kan het al ruiken, wij komen weer de verkeerde politiemannen tegen. Dikke corrupte vieze arrogante mannetjes, die zichzelf helemaal het einde vonden. Ze wilde dat we een boete zouden betalen van 100 dollar per scooter. Nou dat is een aardig bedragje voor een leuk dag je scooteren. Het vreemde was dat hij heel erg pushde op de boete. Wij dachten echt meteen aan corruptie. Toen kwamen de mannen die ons de scooters hadden gehuurd en praatte in Swahili met de politie mannen. En toen uit het niets, mochten we gaan zonder maar een boete te betalen. Ineens was het niet erg dat we geen internationaal rijbewijs hadden, verkeerde scooters hadden en verkeerde helmen. Maarja, beetje verbaasd vervolgde we onze weg. Toen na eindelijk drie uur waren we bij het Nungwi strand aangekomen en dit was alle vertraging waard. Zo ongelooflijk mooi, zo blauw en zo wit strand! Ronduit prachtig. Daar hebben we lekker gechilld en voor het donker waren we weer thuis. In de avond was er een Fullmoonparty, weer in Nungwi, waar wij natuurlijk bij wilde zijn. Het was een leuk feestje en we hebben zo ongeveer het licht uit kunnen doen.
Zondag was natuurlijk een uitbrak dagje, aangezien we 6 uur in bed lagen. We moesten ons ook een beetje opladen voor de volgende twee dagen, want dan waren de excursies aan de beurt. Maandag begonnen we met een excursie naar prisoners island en dinsdag gingen we dolfijnen zoeken. Prisoner island is een eiland waar we reuze landschildpadden konden zien, zouden snorkelen en het stadje stone town (stone town is de haven van waar je richting het eiland kan varen) zouden bekijken. De reuze schildpadden vond ik zelf heel indrukwekkend, sommige waren zelf 198 jaar oud! Ook nog leuke foto shoot gedaan met de baby schildpadden (8 jaar, en zo een 20 kilo ofso) haha! Het eiland zelf was ook erg mooi en na het zien van de slaven gevangenis zijn we door gegaan met de boot naar het snorkel gebied. Dit was een groot koraal rif met allemaal soorten vissen, hier hebben we even mogen snorkelen! Super leuk natuurlijk en veel beter als in Europa. Vervolgens gingen we terug terug naar stone town waar we gegeten hebben in een lokaal tentje. Daarna de nodige souvenirs gekocht en werden we door een van de verkopers (die ineens onze beste vriend was) naar een luxe touristisch restaurant gebracht. Hier konden we heel mooi de zonsondergang zien vanaf het dakterras. Op het dakterras gingen wij in de loungeset zitten en de verkoper deed dit ineens ook. Wij gingen er eigenlijk vanuit alleen gelaten te worden, maarja dit was niet het geval. Wij een cocktail bestellen en lekker van de zonsondergang genieten, zat hij er nog steeds. Toen gingen we eten, zat hij er nog steeds. Toen gingen we na tafelen, zat hij er nog steeds. HIJ WILDE MAAR NIET WEG! Hij wilde zelf ook niks bestellen en ging er eigenlijk zonder meer vanuit dat wij alles zouden betalen. Maarja, wij Nederlanders vertikte dit. Hij bleef maar lullen over dat hij ook dit goede leven wilde en blabla. Toen we richting onze taxi liepen volgde hij ons nog steeds. We werden gillend gek, we praatte niet eens tegen hem, te gek voor woorden. Wij zijn toen met een bedankje snel de taxi ingevlucht en toen waren we eindelijk van deze gozer verlost. Wat een ervaring weer zeg! De dag zelf was wel te gek! In de avond waren we allemaal kapot en ging het lichtje al vroeg uit, want de volgende dag stond dolfijnen spotten op het programma. Hiervoor moesten we om 4 uur op want om 5 uur stond de taxi klaar.
Wij met onze dode hoofden wakker worden, als zombies eten en als zombies richting de auto. Niet lang nadat de auto startte sliep iedereen al! Rond een uurtje of half 7 waren we bij het dolfijnen tracken aangekomen en was iedereen meteen klaar wakker. In een niet al te stevig houten bootje gingen we de zee op. In bikini met snorkeloutfit aan zaten we vol adrenaline om ons heen te kijken in de hoop een dolfijn te spotten. Want jaaaaaa, we mochten ook met de dolfijnen zwemmen. Echt wilde dolfijnen in de zee, zonder instructeur of iets, ongelooflijk gaaf! Voor we het wisten zwommen ze daar, ja heel dichtbij een groepje van 5 dolfijnen. De kapitein van de boot riep look look look, Dolphins, wij natuurlijk gillen en wisten even niet waar we het zoeken moesten. En ja toen moesten we het water in, ook best spannend met zulke krachtige dieren zo dichtbij. Maarja niks weerhield mij van zwemmen met de dolfijnen en ik dook zo huppa het water in! Met duikbril en flippers paraat lag ik in het water maar ik miste net de dolfijnen. Iedereen de boot in vol adrenaline en achtervolgde we de dolfijnen. Elke keer als we een fin zagen zat mijn hart weer in mijn keel en sprongen we met zijn alle het water in. We werden er steeds beter in en het ging steeds sneller. Na een paar keer in het water gedoken te hebben had ik eindelijk geluk! Daar recht onder mij, twee prachtige dolfijnen, zo dichtbij dat ik ze bijna kon aanraken. Onbeschrijfelijk. Naast dolfijnen zaten er helaas ook onwijs veel kwalletjes in het water door de adrenaline was de stekende pijn een beetje op de achtergrond verdwenen. Die steken veranderde in bultjes en die waren na de tour helaas nog steeds te zien. Maarja, gezwommen met dolfijnen heel dichtbij was het waard. Na de dolfijnen hebben we nog een keer gesnorkeld rondom een koraalrif waar mooie vissen zwommen. Hier heb ik mijn onder water cameratje uitgeprobeerd en met succes. Erg leuke filmpjes kunnen maken! Na het snorkelen begonnen onze maagjes wel te knorren en gingen we richting het ontbijt. Het ontbijtje was niet doorsnee, het was rijst, groente saus, patat en chapatti. Na dit ontbijtje zijn we lekker terug naar het hotel gegaan voor een relax en slaap dagje. I love Zanzibar! Echt wat ik hier meemaak en wat ik hier zie, is zo mooi! Ik besef het niet en denk dat dit ook pas komt als ik terug in Nederland ben.
Woensdag was de laatste dag en bestond uit een half dagje strand en een boottrip terug naar dar es salaam. Jammer genoeg niet gevlogen maarja, geld besparen is ook niet verkeerd. We overnachtte in een hostel, welke echt prachtig was een dikke villa! En we betaalde er echt maar 5 euro voor ofso. Donderdag ochtend vertrokken we met de bus terug naar Kampala, deze reis zou 24 uur duren en we reisde dit keer terug over Kenia (Nairobi). Toen de bus kwam aanrijden begon de ellende al, er zaten gaten in de but in het raam en de zijkant. Er lag glas binnen op de grond en het was net of ze een ongeluk hadden gehad. Drama dus. De reis naar Nairobi was ook een hel, de chauffeur reed zo hard en zo imbeciel dat ik echt kon huilen. Ik vroeg me elke minuut af: waarom riskeer ik mijn leven!!! En dit is geen overdreven, het was echt heel erg! Eenmaal in Nairobi rond een uurtje of 12 nachts ging de bus niet verder. Oftewel we waren middennacht in een terroristen stad gestrand met alleen maar dronken mensen en dieven om ons heen. WE waren ook nog is alleen met twee meiden, lekker doelwitje zou ik zeggen. Met trillende knietjes hebben we kunnen regelen in een nieuwe bus verder naar Kampala te kunnen rijden. Helaas was het geen bus, maar een matatu. Jahoor, nog meer ellende. Een bus voor zeg 15 mensen waar er zo een 30 in zaten met alle bagage op het dak en door de bus heen. Ook nog is allemaal donkere mensen die ons Mzungu’s erg interessant vonden. Ik stond echt doodsangsten uit. Ik zag zo ongemakkelijk gepropt tussen een enorm dikke vrouw en een jong meisje die in het gang pad zat op koffers dat ik niet geslapen heb. De volgende ochtend kwamen er al dichterbij de grens van Kampala en bleek dat deze bus niet eens de grens over ging. Ze hadden gelogen! Wij dik in de stres want een van de meiden waarmee ik reisde vertrok die avond richting Nederland en moest dus een vlucht halen. Op deze manier gingen we daar nooit op tijd komen! Wij dus gestrand in kakamego ofso nog zo een 80 km voor de grens en het was al 11 uur ofso! Na wat onderhandelen en bespreken hebben we besloten een special hire taxi te nemen richting de grens om tijd te winnen. Ondertussen waren we ook zo een 30 uur aan t reizen, helemaal kapot! Deze taxi is een slimme zet geweest want we waren heel snel bij de grens. Hier gauw de grens over, dachten we! NOT, natuurlijk moesten we nog meer ongeluk hebben. De man van de immigratie wilde mijn dollar briefje niet aannemen omdat deze zogenaamd vies/gebruik was. Onzin dacht ik, geld is geld! Ik weer terug naar het geld wissel mannetje om het te wisselen. Deed ook hij moeilijk, die mongool. Toen was mijn geduld op en was ik echt enorm boos geworden. Dus met weer een half uur vertraging zijn we de grens over gekomen en gingen op zoek naar een matatu. Die vonden we gelukkig erg snel en zijn toen richting Kampala gereden. We zijn uiteindelijk rond een uurtje of acht thuis aangekomen en dat betekend dat we ongeveer 38 uur aan t reizen waren, wat normaal 24 zou duren. Gekke werk, dit was de ergste rampzaligste engste en levensbedreigende reis die ik ooit meegemaakt heb. Gelukkig leef ik nog. Deze laatste dagen, twee maar, bestond uit een kerstfeest van het project wat erg leuk was en een relax zondagje. Zondag nacht vertrek ik naar huis en maandag ben ik alweer in Nederland. Ik ga het hier zeker missen, maar ik ben nu klaar om naar huis te gaan!
Zie jullie snel!!